Dagboek; Onmogelijk.
Een andere manier van schrijven kan even niet.
Van mijn eigen gevoelens heb ik nooit echt een geheim gemaakt,
maar zodra er anderen in het spel zijn moet ik naar 'abstracties' zoeken.
Om te beginnen; Er gebeurt te veel, kan ik zeggen dat ik te wakker ben geworden?
Een geroutineerd spiritueel schrijver ben ik nou eenmaal niet...
Wellicht omdat het niet bij me past.
De laatste tijd zie ik steeds meer onmogelijk lijden om mij heen,
vaak erg dichtbij...En dat confronteert mij met mijn grenzen.
Kon ik het maar schrijven in een spirituele taal die de kern van de dingen
in woord weet te brengen...
Met iemand op die manier praten komt vaak spontaan, maar dan moet ik uitleggen
wat ik nou eigenlijk bedoel.
Na datgene wat er gisteren gebeurde ben ik vandaag extreem moe.
Over mijn grenzen gaan herken ik nog steeds te laat.
Maar diep in mijn hart 'weet' ik dat ik toch iets heb bijgedragen...
Reacties
Een reactie posten