Liefde is iets vanuit het Hart. Niet zozeer vanuit het fysieke want dan gaat het vooral over het Denken. Vreemd, maar het denken is zowel onze vriend als onze vijand. Vooral het laatste....ons denken is, in deze tijd onze grootste vijand. Of DENK jij daar anders over? 💜
Zojuist iets geschreven op mijn Spijkerbed.. Had eigenlijk meer moeten zijn en... dieper! Want ik ben teruggevallen in mijn oorspronkelijke staat. Namelijk; liefdevol en vol begrip. Medelevend en soms zelfs medelijdend. Wat mijn ouders en mijn broer hebben geleden waarlijk geleden! En ik dan! Ik bleef gespaard, tot het moment dat ik begreep hoe het werkelijk zat.... Maar de liefde bleef overeind. Soms in een onherkenbare vorm.
En dan ben ik nog zo jong! Maar mijn vader was ook nog maar 74... Of ik daar abnormaal vaak aan denk? Eigenlijk niet eens... zeg maar eerder; Regelmatig. Steeds moe, dat ben ik wel, maar er is geen motivatie en inspiratie meer.... Geen enkele, niks.
Zo heel af en toe is dat echt noodzakelijk! Natuurlijk tracht ik zolang mogelijk sociaal te blijven. Op zich niet zo moeilijk voor mij, totdat.... Je weet, eten is belangrijk en het hoeft niet perse lux te zijn. Redelijk is vaak goed genoeg! Maar dan die sfeer aan tafel... echt erg, soms zelfs asociaal. Eerlijk gezegd ben ik geen 'Hollandse-pot' eter. MAAR, WAT MOET DAT MOET? Vandaag alweer krieltjes en sperzieboontjes, soort kipschnitzel erbij. Geloof het of niet, ik krijg het niet weg . De tafel achter ons is vreselijk luidruchtig, en dan zijn we nog steeds verplicht te bidden, voor en na het eten, Van het hele aantal bewoners is er maar één die bidt. Aan 'mijn' tafel wil niemand dat, maar het moet! Dat waar ik in terecht ben gekomen heet; Begeleid wonen Nee voelt steeds meer als; begeleid sterven. Ja, de begeleiding is alert! En om negen uur zeggen ze Goodbye!
Omdat ik er morgen even niet kan zijn. De knoop in je maag, alsof er een rubberen mes in je bedroefde ziel snijdt. Belandt tussen de oude mensen en zelf al aardig op weg. Dan vraag je je af, wat maakt hen zo oud? Hun houding, de kleding, de manier van lopen, van kijken? Want wat hoort er nou werkelijk bij oud zijn? Natuurlijk is het prachtig dat je al bijna 70 bent, want toen je 34 was had je alle reden om ervan uit te gaan, dat je nog maar kort te leven had. De dag van die ene angst ruilde je in voor de dag van de andere angst. Totdat het je niet meer uitmaakte en je gewoon per dag leefde. En zo stapte je van de ene dag van angst in de dag van vrolijkheid en optimisme. Die werden dan weer ingeruild voor andere dagen, keer op keer andere gevoelens, andere verwachtingen. Wat heb je daarvan geleerd? Je bent die je bent...elke dag anders en toch elke dag dezelfde. Dat is precies wat je voelt, elke dag anders en toch dezelfde. Ben je gelukkig of ben je ongelukk
Hoe moeilijk is dat ? Maar vooral ook hoe confronterend! Als je daar echt voor gaat, echt...van binnenuit, zonder dat het moet maar als bewuste en vrije keus, dan kom je heel wat tegen. De 'waanzin' waaraan je voorheen onbewust aan meedeed lijkt je bijna aan te vallen, te beschuldigen zelfs! Juist daarom vereist anders leven ook de nodige voorbereiding, vooral geestelijk. Mensen kunnen je ineens als 'dwars' gaan ervaren of als ontrouw aan de gevestigde orde. Anders leven kan je ook beter niet als provocatie aanpakken, want dat hoort het juist helemaal niet te zijn! Anders leven is geen kwestie van ergens tegen gaan strijden, het is eerder een 'ergens voor staan'. De Stilte toe kunnen laten, toe durven te laten, dat wordt dan heel erg belangrijk. Een woordenstrijd loopt vaak dood, het eindigt meestal in een; 'ja, maar!'. Maar hoe werk je er dan aan, naar buiten toe? Door het te Leven en niet door het te verkondigen.
Reacties
Een reactie posten