Verdwijnen ga ik niet... misschien verscheurt door verdriet?

 Intens verdriet kan sluimeren...

Zo heel af en toe komt het los.

Dan brandt het in mijn ziel.

Waarom toon ik het dan niet?

Ach, dat is het bijzondere van intens verdriet.

Want hoe vaak zit er onder mijn oprechte lach

een zeer pijnlijk verdriet?

Een pijn die niet gevoeld kan worden...

Die pijn was van jou en van mij

misschien wel van generaties lang!

Maar wie o wie deed mij ooit bewust pijn?

Mijn vader, mijn moeder?

Nee, want zij kenden hun eigen pijn niet.

En daarom vergeef ik ze en

daarom hou ik van ze,

Daarom ben ik dankbaar dat juist zij mijn ouders waren.

Mij gemaakt tot iets bijzonders!