Proefblog anno NU.

 

 Al een tijdje zoek ik naar 'verandering'... Niet bepaald via de blogwereld! Maar dat gebeurde dus min of meer vanzelf alhoewel de corona-crisis daar deel aan heeft. Want alles blijkt te veranderen en veel komt erdoor aan het licht. Onze angsten, gemaskerd of niet, ze komen boven drijven. En graag schuiven we ze op de bord van een ander! Maar op Werkwijze gaat het er daar op een heel andere manier over! De noodzaak jezelf te leren kennen en daarin eerlijk te zijn. Vooral naar jezelf. De ander de les gaan lezen is alweer zo'n vluchtpoging waarvan we er al velen gekend hebben...denk er maar eens over na. Staan we dan eindelijk met de rug tegen de muur of durven we eens echt naar binnen te kijken? Dit keer vooral maar eens bij onszelf. Op Werkwijze ga ik door met het onderzoeken van het Niets en hoe ik mezelf daarin tegenkom.

 Ook heel bijzonder is dat Spijkerbed spontaan lijkt te verdwijnen. Alleen op Werkwijze beschrijf ik nog een proces dat gaande is... Op dit blog kwam ik dit keer een verontrustende reactie tegen... Had er in eerste instantie op gereageerd maar dacht later, het is beter om aan dit soort reacties geen aandacht meer te schenken. Ervan geleerd heb ik wel, maar het is triest hoe mensen kunnen reageren. Dankzij mensen als Kagib houd ik het vertrouwen in genezende processen, want die zijn er zéker! De ziekmakende plaats ik niet meer.

  Een veilig dagboek? Zo zal ik het hier gaan noemen...een veilig schrijven zonder confrontaties. Gewoon over mijn gewone dingen schijven, zonder echt persoonlijk te worden. Dankzij het telefooncontact met mijn zoon weet ik dat corona een gevaarlijk gespreksonderwerp is. Drink je een bakkie mee? 😏 ( Nee, ik praat niet over...!) Een ogenschijnlijke andere mening hebben valt zelden goed. Stel je voor dat je zo dom bent om daar ruzie door te krijgen! Nee. dank je...Ik schenk gewoon geen aandacht aan deze uit de hand lopende waanzin! Ik schuifel als enige 'naakte' door de mondkapjes massa in de Plusmarkt. Nou ja, er lopen nog enkele anderen naakt rond, maar die zijn te tellen op één hand zonder rubber handschoentje. Oeps, zeg ik nu toch teveel over hoe ik hierover denk? Verder gaat het goed met me, ik werk harder dan ooit aan mezelf. De ander laat ik voor wat hij is. Anders met je eten omgaan lijkt wonderen te verrichten. Om te gaan 'schilderen' heb ik nog geen inspiratie....

  Alleen op Werkwijze plaats ik nog 'echte' berichten. Spijkerbed is tot grap geworden en Bedgeheimen is besloten. Fotoblog laat ik staan, maar zal ik niet meer gebruiken.

 Daar begint het mee, want waar ik over ga schrijven is niet niks! Dus...daar ga ik de tijd voor nemen...alle tijd. 🙆 Er komen tussendoortjes... Zinloze, ik weet het, maar toch... We worden werkelijk massaal gehersenspoeld... Het toppunt vond ik om Willem Alexander als zondebok te gebruiken! Ja, we worden inderdaad gehersenspoeld en zoeken naar boosdoeners. Iemand moet de schuld hebben, we willen onze frustraties kwijt! Vandaag dacht ik werkelijk even; Ik ga in een persoonlijke totale lockdown! Ben deze dag slechts even uit bed geweest en heb iets 'bijgedragen' om daarna weer m'n bed in te gaan. Tot 13:00 uur geslapen met het idee waar ik niet geschikt voor ben; Ergens midden op straat gaan zitten op een maatje. Gekleed in het zwart. Met een bord in mijn hand; Dit is een persoonlijke lockdown en ik doe nergens meer aan mee! Zoals ik al zei, ik ben daar niet het type voor. Een tijdje geleden had ik een vrij hard protest bericht geschreven voor op mijn Werkwijze blog. Heb he...

Heel even wegdromen? ( Net doen alsof het Stilte-dag is...)

 

 Bloggen in deze tijd heeft geen enkele zin meer. Nieuws kijken ook niet! Noem het maar een persoonlijke lockdown! De gekte voor zijn en zoveel mogelijk mensen mijden. In een van de blogs die ik volg (de) ben ik weer zo'n bizarre mening tegengekomen. Mensen doen soms gevaarlijke uitspraken in hun z.g.  onschuld. Werkelijk vreselijk om de indruk te wekken dat het allemaal aan de ander ligt. En daarom zal ik gedeeltelijk niet meer bloggen.. Behalve hier dan... Heel af en toe! En nu ga ik weer een stuk wandelen...want juist nu is het belangrijk om aan onze gezondheid te werken. Helaas kwam er op mijn Spijkerbed een venijnige reactie binnen. Natuurlijk heb ik deze verwijderd en heb besloten geen enkele reactie meer toe te laten! Groetjes uit Gouda.

 Een dagboek openbaar op het internet zetten? In ieder geval sterkt het mij in 'anders denken'. Constant alles vanuit het 'ik' beschrijven is misschien eerlijker dan het te vervangen door wij of je... Toch merk ik vaak dat er wel degelijk een wij of je aanwezig is. Hoe meer ik mij bloot geef, hoe meer de ander zich laat zien. En zo kom je steeds dichter bij een werkelijk 'wij' of 'je'. 'Je' weet vast wel wat ik bedoel.😏 Alleen al de poging tot het schrijven van een 'eerlijk' dagboek is voor mij een flinke confrontatie met mijzelf. Ook binnen het systeem waar ik nu woon word ik soms keihard geconfronteerd via een andere bewoner. Heel anders dan in het totaal vrije wonen...( Maar zijn we ooit ergens totaal vrij?) De intentie van dit Dagboek was/is te schrijven waar ikzelf het meest van leer... Al schrijvende kom ik er achter dat ik dat altijd al deed... Ik zou me natuurlijk kunnen afvragen waarom het nu zo anders voelt. Ten eerste; Je mag ...

 Donderdag moest ik weer even boodschappen doen. Verder dan mijn vaste supermarkt kom ik al tijden niet meer. Half op weg kwam ik erachter dat ik mijn lijstje vergeten was en ben even teug gegaan... Dan ben ik erg ingesteld op 'mondkapjes, muilkorfjes en mondmaskers, Voor alle zekerheid heb ik er een bij me. Met mijn astma is het eigenlijk niet te doen om hem te gebruiken. En dat doe ik dan ook niet!  Dit keer liepen er veel gemaskerd. Ik ga het steeds triester vinden als ik het zie. Wat zijn we toch vreselijk slaafs aan het worden, alsof we er de wereld mee redden...Een mond niet meer kunnen zien verandert de sfeer dramatisch. We worden tot een grijze massa. Vanmorgen dacht ik; zal ik dat eens gaan schilderen? Die sfeer in beeld brengen...vreselijk. Onze werkelijke verantwoordelijkheid en betrokkenheid verstoppen we achter een nikszeggende maskertje. Een beetje afstand houden vind ik een stuk menselijker. Corona wordt steeds meer afgeschilderd als een acuut dodelijke ziekte, ...

 Een andere manier van schrijven kan even niet. Van mijn eigen gevoelens heb ik nooit echt een geheim gemaakt, maar zodra er anderen in het spel zijn moet ik naar 'abstracties' zoeken. Om te beginnen; Er gebeurt te veel, kan ik zeggen dat ik te wakker ben geworden? Een geroutineerd spiritueel schrijver ben ik nou eenmaal niet... Wellicht omdat het niet bij me past. De laatste tijd zie ik steeds meer onmogelijk lijden om mij heen, vaak erg dichtbij...En dat confronteert mij met mijn grenzen. Kon ik het maar schrijven in een spirituele taal die de kern van de dingen in woord weet te brengen... Met iemand op die manier praten komt vaak spontaan, maar dan moet ik uitleggen wat ik nou eigenlijk bedoel. Na datgene wat er gisteren gebeurde ben ik vandaag extreem moe. Over mijn grenzen gaan herken ik nog steeds te laat. Maar diep in mijn hart 'weet' ik dat ik toch iets heb bijgedragen...

 Al een hele tijd 'tracht' ik te stoppen met bloggen.Maar steeds ging ik weer voor de bijl  en blogde ik toch weer. Totdat ik mij meer ging richten op mijn Proefblog en om mij heen leek het bloggen steeds minder te worden... Daardoor veranderde mijn motivatie...Het anders bloggen gaat mij makkelijker af. Dat wat mij steeds meer boeit...dat gaat meer en meer een persoonlijk iets worden.. Toch laat ik mijn blogs nog een tijdje toegankelijk.. Voorlopig.

 

😨  Te ongemakkelijk, te persoonlijk voor op een blog. Tijd voor een dagboek pauze... ( Het leek niet zo een succes om ineens een dag te stoppen met mijn zelfmedicatie) Ken je het verschijnsel dat je immuniteit zich tegen je eigen lichaam gaat keren? Vandaar dat ik even stopte, maar zal het toch weer moeten voortzetten! Al is het maar voor de helft. 😷

 Het is 3:45 in de nacht...en ik dacht; Waar hoor ik eigenlijk thuis? En vooral ook, wie ben ik daarin? De laatste tijd leef ik behoorlijk in twee werelden. Gemakshalve verdeel ik ze in de wereld van de harde realiteit en de spirituele wereld. In die laatste ervaar ik een totaal andere benadering dan in die eerste. Daar zijn feiten feiten zonder diepere betekenis, daar betekent alles gewoon als dat wat er is. In de spirituele benadering hebben de dingen vaak een hele andere betekenis! Eigenlijk leef ik in beide. Het meest in die laatste...Spiritualiteit heeft voor vele een zweverige betekenis. Voor mij totaal niet! De eerste is als een spiegel die dof is en niet echt spiegelt.Die realiteit ervaar ik als een...muur. In die tweede komen we onszelf tegen en daar kan ik iets mee... De gemiddelde media tonen meestal de dode realiteit...Kijk maar naar het journaal of andere actualiteiten programma's. Laat ik maar als voorbeeld de Corona epidemie nemen. Daar weerspiegelt deze ziekte niets...

 Er een echt dagboek van maken valt nog niet zo mee! Mijn eerste dagboek schreef ik toen ik 28 was, toen ik ze later tegenkwam heb ik ze  onmiddellijk weggegooid. Wat een uitzichtloze ellende.  Ze droegen werkelijk niks bij. Dit keer pak ik het anders aan, schrijven met 'uitzicht', schrijven om mijzelf te helen, om verder te groeien. Wat ik mooi vind van het openbare dagboek is dat ik er een gezonde 'censuur' op toepas. Dat klinkt misschien raar en onvrij, maar het tegendeel is waar. Het confronteert mij op een gezonde manier...stilstaan bij waar je mee bezig bent. Kijken naar mezelf en op deze manier ontdekken hoe het anders kan... Op deze manier ben ik uit mijn depressie geraakt en weer actief geworden. Bipolair zijn we in zekere zin allemaal, maar bij de een overheerst het ene en bij de anders ...het andere! Dat heen en weer geslingerd worden ervaart niet iedereen zo, maar op deze manier leer ik beter om regelmatig even in dat midden stil te staan. Praktisch gezien n...

  Vandaag zou de quarantaine hier z'n laatste dag beleven... Zelf hou ik het voorlopig nog rustig en heb geen boodschappen nodig. Deze geïsoleerdheid heb ik langer nodig om helemaal tot mezelf te komen. Gisteravond belde ineens een 'gemaskerde' verpleegster bij mij aan visite krijg ik zelden of nooit...dus. Ze vertelde mij dat mijn vader mij de hele dag niet had kunnen bereiken, of alles goed met me was. Mijn vader? Die is al meer dan 15 jaar dood! Ze vertelde het verkeert, het was mijn zoon die zijn vader niet bereiken kon. Ik begreep er niks van en ze had hem nog steeds aan de telefoon! Ze bleek van thuiszorg te zijn...Ze was verwittigd door het Savelberg zorgcentrum hiernaast.. Later dagboek ik weer een verder bericht. Het is nu zondag 4-10-2020 en ik dagboek  verder om 7 uur in de ochtend. M'n bed nog niet uit en ik begon mijn wasgoed af te halen. Daarvoor zat ik even op de rand van mijn bed om wakker te worden en keek even in het spiegeltje naast mijn bed. Al een ...

Zondag ochtend vroeg...

 Een muziekje erbij is nooit weg... ] Mijn vrije weekend? Sinds het geen samen-eten meer is, hoef ik geen ontbijt in de ochtend. Dan eet ik wat yoghurt met muesli en ga aan de slag. Dankzij mijn nieuwe manier van bezig zijn ben ik veel actiever. Als ik eenmaal goed wakker ben voel ik mij in de ochtend op zijn best. Gisteren weer 2 wassen gedraaid en enorm veel op zijn plek gezet. Tegenwoordig gooi ik rommel gelijk weg en ook zorg ik dat mijn aanrecht altijd schoon is. Heb mijn haar gisteravond te kort gemaakt...met m'n tondeuse. Ben toch een stuk kaler dan ik dacht... Ach, tis gewoon weer effe wennen. Straks weer verder met dit dagboek. 💜 Ben vandaag maar eens begonnen met een korte en speciale meditatie. Even in mijn speciale kamertje een wierookje aangedaan en  een wax-lichtje. Dan zit ik in een makkelijke stoel en ontspan mij voor een passpiegel! Een soort confrontatie met mezelf. Dan laat ik komen wat er komt en dat is soms best behoorlijk veel. Met min of meer in gedacht...

💁  Het is een gevaarlijke tijd, waarbij mensen in slaap gebracht worden door; Door het aankweken van angst en volgzaamheid! Vandaar dat ik op dit blog een persoonlijk dagboek start. Alle huidige negativiteit tracht ik om te buigen naar een zinnig werken aan een 'gezondere' samenleving. Te beginnen met het anders werken aan mezelf, door te zoeken naar een vernieuwd evenwicht. Altijd goed voor een bipolair mens! Als begin van dat dagboek houd ik het nog even kort. De bedoeling is/wordt dat het louter ter ondersteuning van mijn eigen groeiproces is! 💚 En dan af en toe een pauze inlassen. Vandaag begon ik de dag met...opruimen! Dat werkt goed, het maakt gelijk ruimte in de geest. Ordenen kan je het ook noemen en juist ik heb dat vaak hard nodig. Het is inmiddels 7:45 en om 6 uur stond ik op. Heb daarnet me weer even laten inspireren door 'de oude Cheng', net zolang totdat ik 'moe' werd Dan zit ik even vol, daar moet ik naar leren luisteren. Werkelijk naar mijzelf ...