Proefblog anno NU.

 Een dagboek openbaar op het internet zetten? In ieder geval sterkt het mij in 'anders denken'. Constant alles vanuit het 'ik' beschrijven is misschien eerlijker dan het te vervangen door wij of je... Toch merk ik vaak dat er wel degelijk een wij of je aanwezig is. Hoe meer ik mij bloot geef, hoe meer de ander zich laat zien. En zo kom je steeds dichter bij een werkelijk 'wij' of 'je'. 'Je' weet vast wel wat ik bedoel.😏 Alleen al de poging tot het schrijven van een 'eerlijk' dagboek is voor mij een flinke confrontatie met mijzelf. Ook binnen het systeem waar ik nu woon word ik soms keihard geconfronteerd via een andere bewoner. Heel anders dan in het totaal vrije wonen...( Maar zijn we ooit ergens totaal vrij?) De intentie van dit Dagboek was/is te schrijven waar ikzelf het meest van leer... Al schrijvende kom ik er achter dat ik dat altijd al deed... Ik zou me natuurlijk kunnen afvragen waarom het nu zo anders voelt. Ten eerste; Je mag

 Donderdag moest ik weer even boodschappen doen. Verder dan mijn vaste supermarkt kom ik al tijden niet meer. Half op weg kwam ik erachter dat ik mijn lijstje vergeten was en ben even teug gegaan... Dan ben ik erg ingesteld op 'mondkapjes, muilkorfjes en mondmaskers, Voor alle zekerheid heb ik er een bij me. Met mijn astma is het eigenlijk niet te doen om hem te gebruiken. En dat doe ik dan ook niet!  Dit keer liepen er veel gemaskerd. Ik ga het steeds triester vinden als ik het zie. Wat zijn we toch vreselijk slaafs aan het worden, alsof we er de wereld mee redden...Een mond niet meer kunnen zien verandert de sfeer dramatisch. We worden tot een grijze massa. Vanmorgen dacht ik; zal ik dat eens gaan schilderen? Die sfeer in beeld brengen...vreselijk. Onze werkelijke verantwoordelijkheid en betrokkenheid verstoppen we achter een nikszeggende maskertje. Een beetje afstand houden vind ik een stuk menselijker. Corona wordt steeds meer afgeschilderd als een acuut dodelijke ziekte, het o

 Een andere manier van schrijven kan even niet. Van mijn eigen gevoelens heb ik nooit echt een geheim gemaakt, maar zodra er anderen in het spel zijn moet ik naar 'abstracties' zoeken. Om te beginnen; Er gebeurt te veel, kan ik zeggen dat ik te wakker ben geworden? Een geroutineerd spiritueel schrijver ben ik nou eenmaal niet... Wellicht omdat het niet bij me past. De laatste tijd zie ik steeds meer onmogelijk lijden om mij heen, vaak erg dichtbij...En dat confronteert mij met mijn grenzen. Kon ik het maar schrijven in een spirituele taal die de kern van de dingen in woord weet te brengen... Met iemand op die manier praten komt vaak spontaan, maar dan moet ik uitleggen wat ik nou eigenlijk bedoel. Na datgene wat er gisteren gebeurde ben ik vandaag extreem moe. Over mijn grenzen gaan herken ik nog steeds te laat. Maar diep in mijn hart 'weet' ik dat ik toch iets heb bijgedragen...

 Al een hele tijd 'tracht' ik te stoppen met bloggen.Maar steeds ging ik weer voor de bijl  en blogde ik toch weer. Totdat ik mij meer ging richten op mijn Proefblog en om mij heen leek het bloggen steeds minder te worden... Daardoor veranderde mijn motivatie...Het anders bloggen gaat mij makkelijker af. Dat wat mij steeds meer boeit...dat gaat meer en meer een persoonlijk iets worden.. Toch laat ik mijn blogs nog een tijdje toegankelijk.. Voorlopig.

 

😨  Te ongemakkelijk, te persoonlijk voor op een blog. Tijd voor een dagboek pauze... ( Het leek niet zo een succes om ineens een dag te stoppen met mijn zelfmedicatie) Ken je het verschijnsel dat je immuniteit zich tegen je eigen lichaam gaat keren? Vandaar dat ik even stopte, maar zal het toch weer moeten voortzetten! Al is het maar voor de helft. 😷

 Het is 3:45 in de nacht...en ik dacht; Waar hoor ik eigenlijk thuis? En vooral ook, wie ben ik daarin? De laatste tijd leef ik behoorlijk in twee werelden. Gemakshalve verdeel ik ze in de wereld van de harde realiteit en de spirituele wereld. In die laatste ervaar ik een totaal andere benadering dan in die eerste. Daar zijn feiten feiten zonder diepere betekenis, daar betekent alles gewoon als dat wat er is. In de spirituele benadering hebben de dingen vaak een hele andere betekenis! Eigenlijk leef ik in beide. Het meest in die laatste...Spiritualiteit heeft voor vele een zweverige betekenis. Voor mij totaal niet! De eerste is als een spiegel die dof is en niet echt spiegelt.Die realiteit ervaar ik als een...muur. In die tweede komen we onszelf tegen en daar kan ik iets mee... De gemiddelde media tonen meestal de dode realiteit...Kijk maar naar het journaal of andere actualiteiten programma's. Laat ik maar als voorbeeld de Corona epidemie nemen. Daar weerspiegelt deze ziekte niets

 Er een echt dagboek van maken valt nog niet zo mee! Mijn eerste dagboek schreef ik toen ik 28 was, toen ik ze later tegenkwam heb ik ze  onmiddellijk weggegooid. Wat een uitzichtloze ellende.  Ze droegen werkelijk niks bij. Dit keer pak ik het anders aan, schrijven met 'uitzicht', schrijven om mijzelf te helen, om verder te groeien. Wat ik mooi vind van het openbare dagboek is dat ik er een gezonde 'censuur' op toepas. Dat klinkt misschien raar en onvrij, maar het tegendeel is waar. Het confronteert mij op een gezonde manier...stilstaan bij waar je mee bezig bent. Kijken naar mezelf en op deze manier ontdekken hoe het anders kan... Op deze manier ben ik uit mijn depressie geraakt en weer actief geworden. Bipolair zijn we in zekere zin allemaal, maar bij de een overheerst het ene en bij de anders ...het andere! Dat heen en weer geslingerd worden ervaart niet iedereen zo, maar op deze manier leer ik beter om regelmatig even in dat midden stil te staan. Praktisch gezien n

  Vandaag zou de quarantaine hier z'n laatste dag beleven... Zelf hou ik het voorlopig nog rustig en heb geen boodschappen nodig. Deze geïsoleerdheid heb ik langer nodig om helemaal tot mezelf te komen. Gisteravond belde ineens een 'gemaskerde' verpleegster bij mij aan visite krijg ik zelden of nooit...dus. Ze vertelde mij dat mijn vader mij de hele dag niet had kunnen bereiken, of alles goed met me was. Mijn vader? Die is al meer dan 15 jaar dood! Ze vertelde het verkeert, het was mijn zoon die zijn vader niet bereiken kon. Ik begreep er niks van en ze had hem nog steeds aan de telefoon! Ze bleek van thuiszorg te zijn...Ze was verwittigd door het Savelberg zorgcentrum hiernaast.. Later dagboek ik weer een verder bericht. Het is nu zondag 4-10-2020 en ik dagboek  verder om 7 uur in de ochtend. M'n bed nog niet uit en ik begon mijn wasgoed af te halen. Daarvoor zat ik even op de rand van mijn bed om wakker te worden en keek even in het spiegeltje naast mijn bed. Al een